CHoroby naczyniowe mózgu

Tętniak tętnicy mózgowej jest uwypukleniem je ściany w miejscu jej ścieńczenia. Przyczyny takie procesu są wielorakie, niezależnie jednak od przyczyny w miejscu powstania tętniaka jego ściana jest osłabiona. W skrajnych przypadkach może to prowadzić do jej przerwania i krwotoku do mózgu.

W trakcie operacji mikrochirurgicznego usunięcia tętniaka neurochirurg delikatnie i cierpliwie rozsuwa oponę pajęczą (błonę pokrywająca mózg i naczynia krwionośne) uwidoczniają tętnice i leżący na nich tętniak. Ostatecznie chora część naczynia – tętniak jest odłączana od zdrowej poprzez założenie klipsa mikronaczyniowego.

Ostatecznie usunięcie tętniaka w wyniku tej metody wiąże się z bardzo duża wieloletnią skutecznością, całkowite usunięcie tętniaka, w zależności od stopnia skomplikowania jego budowy, wynosi ponad 95%.

Neuromonitoring

jest metodą diagnostyczna, którą typowo kojarzy się z pracowniami EEG lub EMG gdzie wykonywane badania służą do diagnostyki padaczki lub chorób nerwów. Metody te można wykorzystać także trakcie operacji. Wykorzystaniu podlega fakt, że impulsy nerwowe są formą mikroimpulsów elektrycznych, które można zarejestrować superczułymi aparatami. Dzięki temu w trakcie operacji wykrywane są impulsy z kory mózgu odpowiedzianej np. za ruch do odpowiednich mięśni, które je wykonują. Podobnie można zmierzyć impulsy kierowane do ośrodków czucia, wzroku, słuchu. Diagnostyka służy w dwóch obszarach – leczeniu nowotworów układu nerwowego oraz schorzeń naczyń układu nerwowego. Typowym wykorzystaniem jest pierwsza grupa chorób tj. nowotwory gdzie poprzez drażnienie mózgu w operowanych obszarach wykrywa się granice szczególnie czułych i ważnych ośrodków: ruchu, czucia, słuchu, wzroku. W przypadku chorób naczyniowych wykorzystanie neuromonitoringu jest bardziej zaawansowane i wymaga szczególnego doświadczenia. W tych operacjach wykrywane poprzez neuromonitoring jest zagrożenie udarem mózgu, które może powstać w przypadku np. nieoptymalnego położenia klipsa naczyniowego. Ta metoda diagnostyczna pozwala na dodatkowe monitorowanie wykonywanej operacji i zwiększenie bezpieczeństwa. Paradoksalnie w części sytuacji pozwala świadomie zamknąć chore naczynie, gdy po jego odwracalnym(czasowym) zamknięciu nie stwierdzane jest niedokrwienie. Decyzja taka może zostać podjęta świadomie oraz z minimalizacją ryzyka.

Angiografia śródoperacyjna

W przypadku zabiegów mikrochirurgicznych naczyniowych zachodzi konieczność oceny operowanych tętnić i żył. Nowoczesne mikroskopy operacyjne pozwalają w trakcie operacji obrazować w naczyniach mózgu i rdzenia kręgowego specjalistyczny kontrast podawany dożylnie. Badanie takie ma na celu potwierdzenie szczelności zamknięcia np tętniaka ale także co jest nawet ważniejsze drożności otaczających go naczyń. To drugie zastosowanie jest ważniejsze gdyż ma na celu dodatkowe potwierdzenie, że naczynie nie zostało nieplanowanie zwężone lub zamknięte i nie zachodzi ryzyko udaru. W przypadku operacji naczyniaków tętniczo-żylnych pomaga neurochirurgowi ocenić obszary przez które krew wpływa do gniazda naczyniaka a przez które wypływa i zaplanować środoperacyjną strategię operacji. Niezmiernie ważne zastosowanie angiografii środoperacyjnej jest widoczne w operacjach by-pass’ów gdzie pozwala ono potwierdzić drożność wykonanego zespolenia tętnic.

Naczyniak jamisty jest nieprawidłowo kodowanym naczyniem o charakterze pośrednim między żyłą a naczynkiem włosowatym. Brakuje mu części ściany a jednocześnie jest zbudowany z licznych przegród. Z powodu nieprawidłowej budowy naczyniak taki może pęknąć powodując krwawienie, typowo do swojego wnętrza. W konsekwencji nawracających krwawień masa naczyniaka może ulegać powiększeniu powodując ucisk na sąsiadujący mózg i jego drażnienie powodując napady padaczkowe lub objawy ubytkowe jak np. niedowład.

Operacja usunięcia naczyniaka jamistego przypomina usunięcie guza mózgu tj. masy naczyniaka powodującą ucisk mózgu. Niezmiernie ważną różnicą w tym zabiegu jest konieczność nie uszkodzenia towarzyszącej naczyniakowi żyły, która często jest prawidłowym elementem zdrowej części mózgu.

Neuromonitoring

jest metodą diagnostyczna, którą typowo kojarzy się z pracowniami EEG lub EMG gdzie wykonywane badania służą do diagnostyki padaczki lub chorób nerwów. Metody te można wykorzystać także trakcie operacji. Wykorzystaniu podlega fakt, że impulsy nerwowe są formą mikroimpulsów elektrycznych, które można zarejestrować superczułymi aparatami. Dzięki temu w trakcie operacji wykrywane są impulsy z kory mózgu odpowiedzianej np. za ruch do odpowiednich mięśni, które je wykonują. Podobnie można zmierzyć impulsy kierowane do ośrodków czucia, wzroku, słuchu. Diagnostyka służy w dwóch obszarach – leczeniu nowotworów układu nerwowego oraz schorzeń naczyń układu nerwowego. Typowym wykorzystaniem jest pierwsza grupa chorób tj. nowotwory gdzie poprzez drażnienie mózgu w operowanych obszarach wykrywa się granice szczególnie czułych i ważnych ośrodków: ruchu, czucia, słuchu, wzroku. W przypadku chorób naczyniowych wykorzystanie neuromonitoringu jest bardziej zaawansowane i wymaga szczególnego doświadczenia. W tych operacjach wykrywane poprzez neuromonitoring jest zagrożenie udarem mózgu, które może powstać w przypadku np. nieoptymalnego położenia klipsa naczyniowego. Ta metoda diagnostyczna pozwala na dodatkowe monitorowanie wykonywanej operacji i zwiększenie bezpieczeństwa. Paradoksalnie w części sytuacji pozwala świadomie zamknąć chore naczynie, gdy po jego odwracalnym(czasowym) zamknięciu nie stwierdzane jest niedokrwienie. Decyzja taka może zostać podjęta świadomie oraz z minimalizacją ryzyka.

Angiografia śródoperacyjna

W przypadku zabiegów mikrochirurgicznych naczyniowych zachodzi konieczność oceny operowanych tętnić i żył. Nowoczesne mikroskopy operacyjne pozwalają w trakcie operacji obrazować w naczyniach mózgu i rdzenia kręgowego specjalistyczny kontrast podawany dożylnie. Badanie takie ma na celu potwierdzenie szczelności zamknięcia np tętniaka ale także co jest nawet ważniejsze drożności otaczających go naczyń. To drugie zastosowanie jest ważniejsze gdyż ma na celu dodatkowe potwierdzenie, że naczynie nie zostało nieplanowanie zwężone lub zamknięte i nie zachodzi ryzyko udaru. W przypadku operacji naczyniaków tętniczo-żylnych pomaga neurochirurgowi ocenić obszary przez które krew wpływa do gniazda naczyniaka a przez które wypływa i zaplanować środoperacyjną strategię operacji. Niezmiernie ważne zastosowanie angiografii środoperacyjnej jest widoczne w operacjach by-pass’ów gdzie pozwala ono potwierdzić drożność wykonanego zespolenia tętnic.

Naczyniaki tętniczo-żylne stanowią jedne z najpoważniejszych wyzwań leczenia neurochirurgicznego. Zbudowane są z konglomeratu naczyń tętniczych i żylnych, które łączą się z sobą tworząc kłębek (nidus). Naczynia budujące takie połączenie mają często nieprawidłową budowę ścian, słabsza co wiąże się z ryzykiem ich pęknięcia i krwotoku do mózgu. Innym problemem naczyniaków tętniczo-żylnych jest fakt, ze krew z tętnic przechodzi bezpośrednio w żyły powodując przeciążenie tych ostatnich. W konsekwencji ułatwionego w ten sposób odpływu krwi jest ona „podkradana” z innych części mózgu osłabiając ich funkcjonowanie.

Operacja naczyniaka tętniczo-żylnego wymaga w niezwykłego przygotowania. Dokładnej diagnostyki w badaniach naczyniowych pokazujących nieprawidłowe tętnice i żyły, badań anatomicznych mózgu, często z wykorzystaniem badań czynnościowych MR, traktografii MR czy testu wady. Następnie leczenie jest planowane z uwzględnieniem możliwości leczenia mikrochirurgicznego, embolizacji i radioterapii. W zależności od budowy naczyniaka, stanu zdrowia pacjenta oraz ocenianego ryzyka stosowana jest kombinacja tych metod tak by doprowadzić do usunięcia naczyniaka z minimalizując ryzyko.

W trakcie operacji mikrochirurgicznej neurochirurg stopniowo zamyka i przecina naczyniaka najpierw wchodząc do nidus’a, kolejno oddziela go od tkanek mózgu i ostatecznie przycina żyły drenujące naczyniak. Resekcja naczyniaka wiąże się z największa skutecznością całkowitego usunięcia zmiany ale wymaga wnikliwego wielospecjalistycznego przygotowania i przeprowadzenia planu leczenia.

Neuromonitoring

jest metodą diagnostyczna, którą typowo kojarzy się z pracowniami EEG lub EMG gdzie wykonywane badania służą do diagnostyki padaczki lub chorób nerwów. Metody te można wykorzystać także trakcie operacji. Wykorzystaniu podlega fakt, że impulsy nerwowe są formą mikroimpulsów elektrycznych, które można zarejestrować superczułymi aparatami. Dzięki temu w trakcie operacji wykrywane są impulsy z kory mózgu odpowiedzianej np. za ruch do odpowiednich mięśni, które je wykonują. Podobnie można zmierzyć impulsy kierowane do ośrodków czucia, wzroku, słuchu. Diagnostyka służy w dwóch obszarach – leczeniu nowotworów układu nerwowego oraz schorzeń naczyń układu nerwowego.Typowym wykorzystaniem jest pierwsza grupa chorób tj. nowotwory gdzie poprzez drażnienie mózgu w operowanych obszarach wykrywa się granice szczególnie czułych i ważnych ośrodków: ruchu, czucia, słuchu, wzroku. W przypadku chorób naczyniowych wykorzystanie neuromonitoringu jest bardziej zaawansowane i wymaga szczególnego doświadczenia. W tych operacjach wykrywane poprzez neuromonitoring jest zagrożenie udarem mózgu, które może powstać w przypadku np. nieoptymalnego położenia klipsa naczyniowego. Ta metoda diagnostyczna pozwala na dodatkowe monitorowanie wykonywanej operacji i zwiększenie bezpieczeństwa. Paradoksalnie w części sytuacji pozwala świadomie zamknąć chore naczynie, gdy po jego odwracalnym(czasowym) zamknięciu nie stwierdzane jest niedokrwienie. Decyzja taka może zostać podjęta świadomie oraz z minimalizacją ryzyka.

Angiografia śródoperacyjna

W przypadku zabiegów mikrochirurgicznych naczyniowych zachodzi konieczność oceny operowanych tętnić i żył. Nowoczesne mikroskopy operacyjne pozwalają w trakcie operacji obrazować w naczyniach mózgu i rdzenia kręgowego specjalistyczny kontrast podawany dożylnie. Badanie takie ma na celu potwierdzenie szczelności zamknięcia np tętniaka ale także co jest nawet ważniejsze drożności otaczających go naczyń. To drugie zastosowanie jest ważniejsze gdyż ma na celu dodatkowe potwierdzenie, że naczynie nie zostało nieplanowanie zwężone lub zamknięte i nie zachodzi ryzyko udaru. W przypadku operacji naczyniaków tętniczo-żylnych pomaga neurochirurgowi ocenić obszary przez które krew wpływa do gniazda naczyniaka a przez które wypływa i zaplanować środoperacyjną strategię operacji. Niezmiernie ważne zastosowanie angiografii środoperacyjnej jest widoczne w operacjach by-pass’ów gdzie pozwala ono potwierdzić drożność wykonanego zespolenia tętnic.

By-pass tętnic mózgowych jest jak by-pass w leczeniu serca. Ma za zadanie połączenie z układem naczyń mózgu nowych tętnic by mogły one zasilać mózg w odżywczą krew. Leczenie takie stosuje się w przypadkach gdy prawidłowe naczynia zaopatrujące mózg ulegają uszkodzeniu i ilość dostarczanej przez nie krwi jest nieoptymalna. Celem ostatecznym takiego leczenia jest z jednej strony zmniejszenie ryzyko udaru mózgu z drugiej strony poprawa jego funkcjonowania spowodowanego „niedożywieniem” wynikającym z niedostatecznej ilości doprowadzanej krwi.

Choroby w których można stosować by-pass to:
• Choroba moya-moya – schorzenie powodujące zarastanie tętnic szyjnych w miejscu ich przejścia przez czaszkę.
• „Nieoperacyjne” tętniaki i guzy mózgu. W przypadkach gdy dla usunięcia tętniaka lub guza konieczne jest wycięcie wraz nim części zdrowej tętnicy można ją odtworzyć stosując właśnie tą metodę.
• Zaburzenia rozwojowe lub nabyte w wyniku choroby tętnić mózgu powodujące ich nieprawidłowy kształt lub budowę. Przykładem takie sytuacji są sieci dziwne w tętnicach mózgu
• Miażdżyca tętnic mózgu powodująca ich zwężenie i niedokrwienie.

W trakcie operacji neurochirg wypreparowuje zdrową tętnice ze skóry głowy, odczepia jej koniec od skóry i poprzez okienko w czaszce wprowadza ją do głowy. Najważniejszym etapem operacji jest połączenie wprowadzonej tętnicy z tętnicą mózgu wykorzystując bardzo duże powiększenia mikroskopu operacyjnego i specjalistyczne mikronarzędzia.  Kontrolując w śród operacyjnej angiografii sprawdzony zostaje napływ krwi, która poprzez wykonane zespolenie teraz wpływa do tętnic mózgu zamiast do skóry głowy.

Neuromonitoring

jest metodą diagnostyczna, którą typowo kojarzy się z pracowniami EEG lub EMG gdzie wykonywane badania służą do diagnostyki padaczki lub chorób nerwów. Metody te można wykorzystać także trakcie operacji. Wykorzystaniu podlega fakt, że impulsy nerwowe są formą mikroimpulsów elektrycznych, które można zarejestrować superczułymi aparatami. Dzięki temu w trakcie operacji wykrywane są impulsy z kory mózgu odpowiedzianej np za ruch do odpowiednich mięśni, które je wykonują. Podobnie można zmierzyć impulsy kierowane do ośrodków czucia, wzroku, słuchu. Diagnostyka służy w dwóch obszarach – leczeniu nowotworów układu nerwowego oraz schorzeń naczyń układu nerwowego.Typowym wykorzystaniem jest pierwsza grupa chorób tj. nowotwory gdzie poprzez drażnienie mózgu w operowanych obszarach wykrywa się granice szczególnie czułych i ważnych ośrodków: ruchu, czucia, słuchu, wzroku. W przypadku chorób naczyniowych wykorzystanie neuromonitoringu jest bardziej zaawansowane i wymaga szczególnego doświadczenia. W tych operacjach wykrywane poprzez neuromonitoring jest zagrożenie udarem mózgu, które może powstać w przypadku np. nieoptymalnego położenia klipsa naczyniowego. Ta metoda diagnostyczna pozwala na dodatkowe monitorowanie wykonywanej operacji i zwiększenie bezpieczeństwa. Paradoksalnie w części sytuacji pozwala świadomie zamknąć chore naczynie, gdy po jego odwracalnym(czasowym) zamknięciu nie stwierdzane jest niedokrwienie. Decyzja taka może zostać podjęta świadomie oraz z minimalizacją ryzyka.

Angiografia śródoperacyjna

W przypadku zabiegów mikrochirurgicznych naczyniowych zachodzi konieczność oceny operowanych tętnić i żył. Nowoczesne mikroskopy operacyjne pozwalają w trakcie operacji obrazować w naczyniach mózgu i rdzenia kręgowego specjalistyczny kontrast podawany dożylnie. Badanie takie ma na celu potwierdzenie szczelności zamknięcia np tętniaka ale także co jest nawet ważniejsze drożności otaczających go naczyń. To drugie zastosowanie jest ważniejsze gdyż ma na celu dodatkowe potwierdzenie, że naczynie nie zostało nieplanowanie zwężone lub zamknięte i nie zachodzi ryzyko udaru. W przypadku operacji naczyniaków tętniczo-żylnych pomaga neurochirurgowi ocenić obszary przez które krew wpływa do gniazda naczyniaka a przez które wypływa i zaplanować środoperacyjną strategię operacji. Niezmiernie ważne zastosowanie angiografii środoperacyjnej jest widoczne w operacjach by-pass’ów gdzie pozwala ono potwierdzić drożność wykonanego zespolenia tętnic.